Ik heet Natalie Marchuk en ben 37. Voor de oorlog beschouwde ik mezelf als een gelukkige vrouw, omdat ik met liefde en harmonie in mijn favoriete huis woonde, en ook nog werk had in een baan die ik graag wilde. Als familie genoten we met elkaar van ieder moment dat we samen waren. Mijn man en ik hebben twee kinderen. Arina en Svyatoslav. Maar plotseling kwam de oorlog en veranderde mijn leven. Er kwamen heel veel vragen op me af en ik eindigde hier in Nederland, samen met mijn kinderen. Het was moreel al heel moeilijk, maar ik ken de taal en de mentaliteit van dit land en volk ook niet. Ik vond het moeilijk om greep op mezelf te houden en me voor te breiden op een nieuw leven, vanuit de gedachte dat het leven doorgaat, ondanks de oorlog in mijn eigen land…. Maar nu zijn we hier in Nederland als gehele familie. En ik heb goede, aardige lokale mensen ontmoet die me hebben geholpen met wat ze maar konden. En het verbazingwekkende is dat ze dat helemaal vanuit hun hart doen. Ik ben dankbaar voor jullie open deuren, voor de mogelijkheid om hier in vrede en rust te leven, voor jullie medeleven, begrip en oprechte glimlach. Dank jullie wel! De Marchuk familie.
